kasabayan ko Dolf dolf sa pagpasok sa BC, halos matured na rin ang loko kung
titignan Physically..pero bata kung umakto ang mokong. Mahilig sa mga online games,
lalo na ang Grand Chaze na una niang kinahumalingan sa BC at walang ibang ginawa
kundi ang maglaro nito..di ko alam kung anung powers ang nakukuha nia sa paglalaro ng grand chase chuva at baliw na baliw siya dito. Ayun! after ng pagka-adik napuna
ng admin, di na nagtratrabaho, panay laro na lang..hahaha! na-probi ang mokong dahil dun, kaya naglakas ang loob na magmaganda sa lahat ng oras wag lang mawalan ng trabaho...pero kung tutuusin ay dapat naman talagang mag-ayos siya dahil pinasasahod sia ng shop.
ngunit ganun pa man, nagtagumpay ang loko at naging regular naman kasabay ko. at mapalad na naging bahagi ng nakakalokang history ng BC.
horrible ang humor at childish madalas, ewan ko ba? at ito lang ang lalaking nakakapagpatawa sa akin kapag nagagalit ako ng bongga..parang may sumthing na kumikiliti sa pwerta ko kapag nakikita ko ang kanyang nakakaimbiernang mukha at mala-dinosour na katawan. at kasabay ng pagpigil ng malalim na pagtawa nia sa harapan ko. Minsan nga di ko alam kung iniinsulto nia ba ako or sadyang ganun talga ang halakhak nia..
madalas nia kong asarin mapapersonal or mapa-online man, kaya nga kapag di kami nagkikita eh namimiss ko tuloy ang mga humor nia, yun nga lang lumalala kapag nagsasalubong ang mga pagmumukha namin, parang negative - positive relationship..hehehe
pero, infairness...malapit sa puso ko si dolf dolf, saksakan kasi ng kulit at walang keme sa katawan..kapag pinagsasabihan ko nga eh..tumatawa lang at ngumingiti na labas ang ipin na pang "BEAM commercial" nahihinto na nga lang ako, kahit pakiramdam ko eh nababastos na ko ng mga humor niang lakas MAKA-MACHO! yun nga lang di siya katulad ng ibang boys sa BC na mlakas uminom ng alak, love nia kasi yung drinks ng Jollibee lalo na ang C3 menu ng value meal..hahahaha!
sabi nga ng question sa facebook, sino daw ang taong gusto kong makasama sa isang isla?, sagot ko..walang iba kundi si Dolf dolf! kasi malamang di magiging boring ang araw ko...heheheheheh...i love you Dolf dolf!!
^_^
My ideas and my works are only the reflection of what I have observed and experienced in life as an individual and member of the oppressed.
Friday, February 19, 2010
Thursday, February 18, 2010
Ang mga dapat iboto sa konseho....
Ang Tambalang Walang tatantanang laban para sa mga estudyante ng PUP..ang mga tagapamandila ng mga karapatan ng mga mamamayan! IBOTO SA KONSEHO!
iniwanan ang sariling mga interes para maglingkod sa mga masang estudyante, they called themselves as a fighters for equal rights..
Kenneth John Evangelista, para Konsehal ng Sentral na konseho ng mga Mag-aaral sa ilalim ng partidong SAMASA
Ang boses ng kababaihan sa konseho..
Anna Cariza "Calet" Prado ng College of Business..
Monday, February 8, 2010
Condemned!
Condemned!
ni Ms. Len Leyesa
Ayon kay Merriam-Webster ang salitang condemned ay nangangahulugan na ang isang lugar ay "adjudge unfit for use or consumption." Kung gayon, ang isang bahay o pabahay ay hindi nararapat tirahan lalo pa't mas delikado ang lumagi doon kumpara sa tumawid ka ng naka-blindfold sa South Luzon Expressway. Kumbaga sa pagkain, panis o expired. Pero paano kapag wala ka ng ibang kakainin? Mapipilitan ka din namang kumain ng panis o kumain ng pagpag di ba?
Noong isang araw ko pa nabalitaan ang tungkol sa kundenadong pabahay ng Vitas-Katuparan. Matagal na panahon na mula noong nabisita ko ang lugar na yon. Pero hindi ibig sabihin nakalimutan ko na ang mga eskinita, ang amoy, at mukha ng mga taong naroroon. Naiisip ko nga na marahil wala namang ipinagbago ang lugar na yon, malamang ang lumala pa nga dahil na din sa matinding pinsalang dala ng kasalukuyang administrasyon sa sosyo-ekonomikong kalagayan ng mga mamamaya. Isabay mo pa ang mga natural na kalamidad. Nasundutan pa ng isang balita na mayroong isa pang tenement sa Sta. Ana na itinuturing na rin na kundenado.
Ngayon tatanungin ko kayo HUDC at NHA. Sino ba ang gustong manatili sa isang pabahay na walang hagdan, walang maayos na palikuran, napapaligiran ng masangsang na amoy? Sa tingin niyo, hindi man lang kaya naisip ng mga residente ang kahihinatnan nila kung sakali mang lumindol lalo na at kaya mong magsipit ng isang makapal ng notebook sa mga malalaking bitak sa five-story building?
Kaya maling sabihin na usual ng dahilan ng mga residente ng mga condemned na building na ito ang kawalan ng maayos na relokasyon at kalayuan ng lugar na paglilipatan. Dahil hindi usual yon, isang malaking bagay na patuloy niyong hindi maiintindihan kung ang tanging nasa isip niyo lang ay mangolekta ng bayad buwan-buwan mula sa mga low-cost housing na ito at ikandado ang kanilang mga yunit kung hindi sila nakakabayad. Hindi usual yon para sa mga taong ang pangunahing pinanggagalingan ng kanilang ikabubuhay ay pangangalakay ng basura, pakikipagpatintero sa mga MMDA sa bangketa; at paglalako at pagtitinda. Usapin ito ng araw-araw nilang panglaman sa kanilang sikmura.
Hindi na lamang ito usapin ng pabahay. Kung natatamo lamang ng mayorya ng taumbayan ang batayang karapatan, hindi na kinakailangang tumira pa sa mga bitak-bitak, binabaha, walang tubig-kuryente, earthquake at fire prone na mga pabahay. Dapat nga kayo ang i-condemn, isama na rin ang kasalukuyang administrasyon.
Sa ganitong sitwasyon, na inuna ng gobyerno ang pagbabayad ng utang na hindi naman natin napakinabangan, pondo ng militar na hindi naman tayo naipagtanggol kahit kelan kaysa sa serbisyo, lupa, trabaho at iba pang karapatam, masisisi niyo ba kung sumama kami sa rali, maging miyembro ng pangmasang organisasyon o para sa iba ay dalhin sa mas mataas na antas ang pakikibaka?
Naalala ko tuloy ang kanta ni Gary Granada..
Maghapo't magdamag silang kakayod, kakahig
Pagdaka'y tutukang nakaupo lang sa sahig
Sa papag na gutay-gutay, pipiliting hihimlay
Di hamak na mainam pa ang pahingahan ng mga patay
ni Ms. Len Leyesa
Ayon kay Merriam-Webster ang salitang condemned ay nangangahulugan na ang isang lugar ay "adjudge unfit for use or consumption." Kung gayon, ang isang bahay o pabahay ay hindi nararapat tirahan lalo pa't mas delikado ang lumagi doon kumpara sa tumawid ka ng naka-blindfold sa South Luzon Expressway. Kumbaga sa pagkain, panis o expired. Pero paano kapag wala ka ng ibang kakainin? Mapipilitan ka din namang kumain ng panis o kumain ng pagpag di ba?
Noong isang araw ko pa nabalitaan ang tungkol sa kundenadong pabahay ng Vitas-Katuparan. Matagal na panahon na mula noong nabisita ko ang lugar na yon. Pero hindi ibig sabihin nakalimutan ko na ang mga eskinita, ang amoy, at mukha ng mga taong naroroon. Naiisip ko nga na marahil wala namang ipinagbago ang lugar na yon, malamang ang lumala pa nga dahil na din sa matinding pinsalang dala ng kasalukuyang administrasyon sa sosyo-ekonomikong kalagayan ng mga mamamaya. Isabay mo pa ang mga natural na kalamidad. Nasundutan pa ng isang balita na mayroong isa pang tenement sa Sta. Ana na itinuturing na rin na kundenado.
Ngayon tatanungin ko kayo HUDC at NHA. Sino ba ang gustong manatili sa isang pabahay na walang hagdan, walang maayos na palikuran, napapaligiran ng masangsang na amoy? Sa tingin niyo, hindi man lang kaya naisip ng mga residente ang kahihinatnan nila kung sakali mang lumindol lalo na at kaya mong magsipit ng isang makapal ng notebook sa mga malalaking bitak sa five-story building?
Kaya maling sabihin na usual ng dahilan ng mga residente ng mga condemned na building na ito ang kawalan ng maayos na relokasyon at kalayuan ng lugar na paglilipatan. Dahil hindi usual yon, isang malaking bagay na patuloy niyong hindi maiintindihan kung ang tanging nasa isip niyo lang ay mangolekta ng bayad buwan-buwan mula sa mga low-cost housing na ito at ikandado ang kanilang mga yunit kung hindi sila nakakabayad. Hindi usual yon para sa mga taong ang pangunahing pinanggagalingan ng kanilang ikabubuhay ay pangangalakay ng basura, pakikipagpatintero sa mga MMDA sa bangketa; at paglalako at pagtitinda. Usapin ito ng araw-araw nilang panglaman sa kanilang sikmura.
Hindi na lamang ito usapin ng pabahay. Kung natatamo lamang ng mayorya ng taumbayan ang batayang karapatan, hindi na kinakailangang tumira pa sa mga bitak-bitak, binabaha, walang tubig-kuryente, earthquake at fire prone na mga pabahay. Dapat nga kayo ang i-condemn, isama na rin ang kasalukuyang administrasyon.
Sa ganitong sitwasyon, na inuna ng gobyerno ang pagbabayad ng utang na hindi naman natin napakinabangan, pondo ng militar na hindi naman tayo naipagtanggol kahit kelan kaysa sa serbisyo, lupa, trabaho at iba pang karapatam, masisisi niyo ba kung sumama kami sa rali, maging miyembro ng pangmasang organisasyon o para sa iba ay dalhin sa mas mataas na antas ang pakikibaka?
Naalala ko tuloy ang kanta ni Gary Granada..
Maghapo't magdamag silang kakayod, kakahig
Pagdaka'y tutukang nakaupo lang sa sahig
Sa papag na gutay-gutay, pipiliting hihimlay
Di hamak na mainam pa ang pahingahan ng mga patay
Saturday, February 6, 2010
And so Chico River Flows
This is the story which have captured my presence as a sociologist and a storyteller..
Thanks for Gabriela!, as a sign of my gratitude I have written this on my blogsite (pagmomoda at pagninilay) just to see by everybody the struggle we didn't know..
PROLOGUE
In many stories of courage, we always hear about men fighting bravely. But the struggles of peoples have not always been won by the men alone.
This is the story of courage of women who fought bravely for their people. This story is not often told.
This is the Chico river. Our great long river. This is the river that waters our fields and our animals. This is the river that takes away the dirt from our clothes and fills our water jars with drink. This is the river that nourished our ancestors and their fields before us.
Our homes are built near long river where we play and swim. Like us, our ancestors played and swam in our great long river.
Not so long ago, some people tried to stop the waters of our great river from flowing.
They were the dam planners. they were rich white men from foreign lands and rich brown men from our own land.
"let us build a very big dam in the Chico river", they said.
"It will make our shops and factories run", said the rich white men.
"It will bring lights and electricity in the cities," said the rich brown men. "More people will buy from the shops and factories."
"it will makes us very rich," the rich white men said.
The dam planners thought long hard. and they felt good.
To build the dam, they had to stop our river from flowing. They had to contain the waters of our river and make it rise so high, it would drown our Kalinga village. The dam will be as tall as a hill and as wide as village to another.
The dam planners hired white men and brown men to be dam builders.
They measured the river. They studied the mountains. They tested the soil.
"This place is perfect for a dam," they said. "Its jungle and no one lives here".
And they felt good.
Our elders talked with the dam builders.
"this is our river. this is our land. This is our home," our elders said.
"we've been living here for a long time. Our ancestors have lived here before us."
"Think of the shops and factories that this dam will help run," said the dam builders. "Think of the lights that this dam will bring to the cities."
"we do not need a dam," our elders said. "we need our homes and fields that the dam will destroy."
The dam builders ignored them and left smiling.
When the dam builders returned, they set up a camp near our village. The camp was guarded by soldiers.
Some of our fathers, uncles and brothers tried to enter the camp. They were arrested and put to jail.
Our elders called a meeting.
"We must dismantle the camp," said our elders. "see the dam has not yet been built but it has already brought sorrow to our lives."
"They have arrested some of us and they will continue doing so until they finish that dam," they said.
" Let us do it," said our mothers, aunts and sisters. "We know how to fight. We will protect our village!"
One night, a loud and long cry pierced the darkness.
"Hwoooo-oow! Hwoooo-oow!"
It was our signal to attack. We all ran quickly. Mothers, aunts and sisters. And children, too. With sticks, stones and bare hands, we broke down their tents. We turned over their machines. We fought them.
The dam builders and their soldiers were surprised. They ran away and left.
From then on, we kept vigil, we took turn guarding our great, long river. We slept on the ground. We built fires to keep ourselves warm. we sang salidumay to keep our spirits high.
One day the dam builders returned. They returned with more soldiers, more guns, more supplies. They set up another camp and were determined to stay.
Like the great river, news about the return of the dam builders flowed to the other villages. The people of our neighboring learned that they, too, would lose their homes and fields if the great dam was built.
"hwoooo-ow! Hwooo-oow!"
This is time there were more of us who came. People from the nearby villages came. The soldiers were surprised to see so many of us. They felt helpless as we tore down their camp.
Outnumbered, they left.
We gathered their tents, blankets and pots. we carried them on our backs and shoulders. We marched for hours with the heavy loads until we reached their barracks.
We returned to them the things they have left in our land. The soldiers were very angry. again, they arrested more of our fathers, uncles and brothers. They put them all to jail.
"Do not lose heart," said our mothers, aunts and sisters. "we shall not leave until our menfolk are released." so we kept vigil once again. We sang our salidumays. We lit more fires. We were joined by folks from other villages, near and far. They brought with them their own salidumays, their stories, their stories and their helpful ideas. Some of them brought arms.
after several months, the prisoners were released. We all went home rejoicing. but when we returned to our village, we saw that the dam builders had built a bigger and a stronger camp.
"Hwoooo-oow! Hwooo-oow!
Again, we fought and fought hard. We used our hands, our feet, our bodies. Some used stones and sticks. Some used arms. But the dam builders were so many, and they had more arms. We could not drive them away.
Then, in a final gestures of resistance, an old woman cried out, "HWOOOO-OW!"HWOOOO-OOW!" and shed off her clothes. One by one, our mothers, sisters and aunts followed. we held each other by the arms as we all disrobed.
"We are your mothers, sisters and aunts." we told the dam builders and soldiers." Why are you doing this?"
the dam builders and the soldiers were put to shame. They left covering their faces with their hands.
For Fifteeen years, we fought to keep the great Chico River flowing. Every time the dam builders tried to return, we drove them away.
Today we still have our land and our mountains.
And the Chico River, our great long river, still flows..
EPILOGUE
This is the story of our struggle, to defend our land
Subscribe to:
Posts (Atom)